Ամերիկյան հեղինակավոր CNN հեռուստաընկերությունն ուշագրավ անդրադարձ է կատարել Հայաստանին` ներկայացնելով On The Road. Armenia խորագրով ռեպորտաժը:

2008-ին, երբ աշխարհում մոլեգնում էր տնտեսական ճգնաժամը, մեր պաշտոնյաներից մեկը նշեց, թե դա Հայաստանի տնտեսության վրա չի անդրադառնա:

Թուրքիայում Պուտինի և Էրդողանի հանդիպումը տևել է նախատեսված ժամանակից մի քանի անգամ ավելի՝ մոտ երեք ժամ:

Պարզվում է` երգն էլ է ստրատեգիական զենք։ Համենայն դեպս, «շիրակամասշտաբնի» լսողություն ունեցող գեներալների համար, որ ազգի մարտական ոգին Մորզեի բանալիով թարգմանում ու ստանում են պահանջված ծածկագիրը։

Ինքնին հասկանալի է, որ ռուս-ուկրաինական հակամարտությունը արձագանք է գլոբալ խնդիրների, և Արևմուտքի կոնկրետ նպատակն է ՈՒկրաինան դուրս հանել Ռուսաստանի ազդեցության շրջանակից, որից հետո, իբր, ռուսաց երկիրը այլևս կայսրություն չի կարող դառնալ: Այդուհանդերձ ռուս նացիոնալիստական լրատվամիջոցներում առանձնանում է նաև մասնակի մի թեմա, որը, որպես կանոն, չի քննարկվում լիբերալ մամուլում: Խոսքը վերաբերում է հրեական գործոնին այդ առնչություններում:

Հաղթանակի օրվա շքեղ տոնակատարությունը Ռուսաստանում, անշուշտ, յուրօրինակ «մարտահրավեր» էր Արևմուտքին ու առհասարակ աշխարհին այն առումով, որ երկիրը, ճիշտ է, Խորհրդային Միություն չէ, բայց հետևողականորեն իրեն է վերադարձնում աշխարհի ուժեղագույն տերություններից մեկի կարգավիճակը:

ՈՒկրաինայում տեղի ունեցող հախուռն, դրամատիկ իրադարձությունները, բնականաբար, մասնագետները գլխավորապես վերլուծում են աշխարհաքաղաքական, ռուս- ուկրաինական, Արևմուտք-Ռուսաստան հարաբերությունների տեսանկյունից: Սակայն ռուսաստանյան լրատվամիջոցները հաճախ են անդրադառնում նաև Վիկտոր Յանուկովիչի անհատականությանը, գործելակերպին, բնավորության գծերին և այլն:

Արտերկրի այս կամ այն աչքի ընկնող անձին պարբերաբար հայացնելու հայաստանյան կիրքը երբեմն վերածվում է կլինիկական երևույթի: Կոնկրետ Ռուսաստանի առնչությամբ՝ հայ են Մեդվեդևը, Կասպարովը, Կիրկորովը, Զուրաբովը և չգիտես էլ ով: Եվ այդ այն դեպքում, երբ սրանցից և ոչ մեկը հրապարակայնորեն չի ընդունել իր հայկական ծագումը, եթե չասենք, որ արհամարհանքով է վերաբերվել այդ պարագային: Ոչ մի նշանակություն չունի, որ նրանք (գուցե Մեդվեդևից բացի) նաև հայի արյուն ունեն, կարևորը նրանց կողմնորոշումն է՝ հա՞յ են նրանք իրենց համարում: Եթե ոչ, ուրեմն պետք է խաչ քաշել նրանց վրա ու պարզապես մոռացության մատնել (արժե՞ էներգիա թափել Կիրկորովի նման ոչնչության վրա):

Վերջին տարիներին Աբխազիան մյուս չճանաչված պետությունների շարքում առանձնանում էր քաղաքական ակտիվությամբ։ Դիտորդների վրա մեծ տպավորություն է գործում Աբխազիայում տեղի ունեցող ընտրությունների բնույթը։ Իրականում այստեղ այդքան նշանակալի քաղաքական բազմազանություն չկա, ինչպես թվում է որոշ փորձագետների։ Այդ բազմազանության տպավորությունը գալիս է ավանդական կլանների գոյությունից, որոնք մի տեսակ փոխարինում են քաղաքական կազմակերպություններին։

Եվրոպայի առաջատար և որոշ այլ պետություններ իրենց, շատ բաներում տարբեր, շահերն ունեն Արևելյան Եվրոպայում, Եվրասիայում, Մերձավոր Արևելքում և Հարավային Կովկասում։ Ֆրանսիան, չկարողանալով Հարավային Կովկասում և Կասպից ծովում իր դիրքերն ամրապնդել էներգետիկ ոլորտում, հակված է Հարավային Կովկասը դիտարկելու, ավելի շուտ, իբրև աշխարհաքաղաքական գործունեության «հենահրապարակ»։